Ik schrijf als coach, als vertrouwenspersoon, als dochter van mijn oude moeder, als buurtbewoner, als vriendin en als zestigjarige. Ik schrijf voor nieuwsbrieven, maak rapporten, schrijf over bijzondere momenten met cliënten en melders , over de vaak pijnlijke situaties waar ze zich in bevinden en over de oude buurvrouw die met sportsokken in de sandalen achter haar rollator loopt. Ik schrijf over logosynthese, de prachtige methodiek waar ik mee werk en waar mijn coach cliënten veel baat bij hebben.

Mijn vader hield van schrijven. Hij schreef met name gedichten bij feesten en sinterklaas. Hij hield net als ik van eenvoudige woorden en mooie zinnen. Onderstaand versje schreef hij over mijn moeder. Een kleine gebeurtenis in rake woorden, geen woord teveel.

Ze zat gezellig op de bank
Ze keek naar de t.v.
Er kwam een spandoek op het scherm,
‘Kijk, Sake* doet ook mee’.
Ze dacht dat er ‘Hup Sake’ stond
Maar er stond ‘Hup Saké’

Sake is een jongensnaam

Schrijven geeft me het gevoel dat ik onderdeel ben van de wereld. Als ik schrijf is het alsof er geen tijd meer is, alsof er alleen maar schrijven is. De zinnen woord voor woord en zin voor zin op papier zetten, ordenen aanvullen en schrappen net zolang tot de tekst af is. Ik houd van dat creatieve en zingevende proces.

Op deze blogpagina’s vind je (een aantal van) mijn teksten.